مشاعره

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را

می جویمت چنانکه لب تشنه آب را

محو توام چنانکه ستاره به چشم صبح

یا شبنم سپیده دمان آفتاب را بی تابم آنچنانکه درختان برای باد

دیار من آن سوی بیابان هاست
یادگارش در آغاز سفر همراهم بود
هنگامی که چشمش بر نخستین پرده بنفش نیمروز افتاد
از وحشت غبار شد
و من تنها شدم
چشمک افق ها چه فریب ها که به نگاهم نیاویخت
و انگشت شهاب ها چه بیراهه ها که نشانم نداد !
آمدم تا ترا بویم ،
و تو : گیاه تلخ افسونی !
به پاس این همه راهی که آمدم
زهر دوزخی ات را بانفسم آمیختی
به پاس این همه راهی که آمدم .

من و سکوت
سه سال است
درخیالِ کویر
تمام شنها را
به جانِ خار قسم می دهیم ، ردی از
نگاهِ مرگ
و عطرِ غریبِ شاخه سدر
نشانمان بدهند.

به به باز هم حضور فائزه خانوم بسی ما را خوشحال گردانید




تو از غوغای لیلایی دو صد شیرین پرویزی
بدین تاب سر گیسو چرا از غصه بی تابی
فدای مستی چشمت چرا از گریه لبریزی

ممنونم دآش سزار
مرسی از لطفت ..

یک لحظه مرا زخویشتن وا مگذار ..
فقط همین !

نابرده رنج گنج میسر نمیشود

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

در این غربت چو شمعی سوخته بودم
اگر پروانه ای بودم*، نبودم
همه از آتش عشقی بسوزند
اگر سوزم بُدی بی خود نبودم

faezeh wrote:

ممنونم دآش سزار
مرسی از لطفت ..

یک لحظه مرا زخویشتن وا مگذار ..
فقط همین !

سلام فائزه جونم
برگشتی؟

مردم از فتنه گریزند و ندانند که ما
به تمنای تو در حسرت رستاخیزیم

م بدید

من اگر روح پريشان دارم
من اگر غصه هزاران دارم
گله از بازي دوران دارم
دل گريان،لب خندان دارم
به تو و عشق تو ايمان دارم
در غمستان نفسگير، اگر
نفسم ميگيرد
آرزو در دل من
متولد نشده، مي ميرد
يا اگر دست زمان درازاي هر نفس
جان مرا ميگيرد
دل گريان، لب خندان دارم
به تو و عشق تو ايمان دارم
من اگر پشت خودم پنهانم
من اگر خسته ترين انسانم
به وفاي همه بي ايمانم
دل گريان، لب خندان دارم
به تو و عشق تو ايمان دارم

من از دنیا چی میخوام
یه جعبه مداد رنگی
بکشم رو تن دنیا رنگ خوبی و قشنگی

یاد من باشد فردا ، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم
یاد من باشد فردا لب سلخ ، طرحی از بزها بردارم
طرحی از جاروها ، سایه هاشان در آب
یاد من باشد ، هرچه پروانه که می افتد در آب ، زود از آب در آرم
یاد من باشد کاری نکنم ، که به قانون ِ زمین بر بخورد
یاد من باشد فردا لب جوی ، حوله ام را هم با چوبه بشویم
یاد من باشد تنها هستم .

آیا ما عاشق هم میشویم
یا عاشق جوانی هم میشویم؟
*
مثل گنجشک نیمه جانی
که با چشمهای لرزان
به صیاد خود نگاه میکند
و این صیاد کودکی بیش نیست
من از سالخوردگیهای خویش میترسم
آیا من سالخورده
شکار نوجوانی خویش خواهم بود
تو که امروز در امتداد غرور جوانی من
اسیر چشمهای منی
فردا که رنگ موها و لباسهای من عوض میشوند
به چند نگاه سیر و ناسیر آیا
حاضری مرا تازه کنی
*
آه پیش از آنکه سالخورده شوم
مثل پروانه ها ای کاش
من هم بمیرم

مقام امن و می بی غش و رفیق ِ شفیق
گَرَت مدام میسر شود زهی توفیق
جهان و کار جهان جمله هیچ در هیچست
هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بوَد رفیق
به مامنی رو و فرصت شمر غنیمت وقت
که در کمینگه عمرند قاطعان طریق
حلاوتی که ترا در چَه ِ زنخدان است
به کنه آن نرسد صد هزار فکر ِ عمیق
اگر چه موی میانت به چون منی نرسد
خوش است خاطرم از فکر این خیال دقیق
اگر به رنگ عقیقست اشک من چه عجب
که مهر خاتم لعل تو هست همچو عقیق
بیا که تو به زلعل نگار و خنده جام
تصوری است که عقلش نمی کند تصدیق
به خنده گفت که حافظ غلام طبع توام
ببین که تا به چه حدم همی کند تحمیق !!

قلندرم قلندرم
تهی ز قهر و کین شدم
برهنه چون زمین شدم
مرا تو خواستی این چنین
ببین که این چنین شدم
سپرده ام تن به زمین
خون به رگ زمان شدم
سایه صفت در پی تو
راهی لامکان شدم
هیچ شدم تا که شوم
سایه ی تو وقت سفر
مرا به خویشتن بخوان
به باغ ایینه ببر

راه خلوتگه خاصم بنما تا پس ازین
می خورم با تو و دیگر غم دنیا نخورم

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمال ابرو

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی
و گرنه هر که تو بینی ستمگری داند.

در خیابان مردی می گرید
پنجره های دو چشمش بسته ست
دست ها را باید
به گرو بگذارد
تا که یک پنجره را بگشاید
در خیابان مردی می گرید
همه روزان سپدیش جمعه ست
او که از بیکاری
تیر سلیمانی را می شمرد
در قدم های ملولش قفسی می رقصد
با خودش می گوید
کاش می شد همه ی عقربک ساعت ها
می ایستاد
کاش تردید سلام تو نبود
دست هایم همه بیمار پریدن هایی
از بغل دیوارست
کاش دستم دو کبوتر می بود
در خیابان مردی می گرید

خسرو گلسرخی

در عطش می سوزد اکنون دانه تاریک
خاک آیینه کنید از اشک گرم چشمتان سیراب
حوریان چشمه با سرپنجه های سیم
می زدایند از بلور دیده دود خواب
ابر چشم حوریان چشمه می بارد
می وزد بر من نسیم سرد هشیاری
ای خدای دشت نیلوفر !
کو کلید نقره درهای بیداری ؟

یاد طلوع آزادی
چشم مخملی من
شکوه اینده
امروز
این عشق ماست ، عشق به مردم
بگذار
درفش سرخ
زیبایی ترا بستایم
من کور نیستم
باید ترا بستایم می دانم
اما کجاست
جای دیدن تو
وقتی که هم وطنم برده
و خاک خوب ترا جراحی می کنند
باید که خاک من
از خون من
بنا گردد
بنای آزادی
بی مرگ و خون
کی میسر شد ؟
پیکار می کنم
می میرم
این است عشق من
می دانی
من ایرانی ام

Last edited by sezar on Sat Mar 13, 2010 9:28 pm; edited 1 time in total

اي بابا فهميديم شاعرين بابا چه خبرتونه مگه سگ دنبالتونه كه اينجوري پشته سر هم منويسيد

دردم از عشق است و درمان نیز هم !

مرا امید وصال تو زنده میدارد

وگرنه هر دم از هجر توست بیم هلاک

sezar wrote:

مرا امید وصال تو زنده میدارد

وگرنه هر دم از هجر توست بیم هلاک

البته من به جای کلمه ی "یار" ، کلمه ی "عشق" رو گذاشتم تا ایهام داشته باشه !!

کس به امید وفا ترک ِ دل و دین مَکُناد
که چنانم من ازین کرده پشیمان که مپرس

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد

و آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد

دفتر دانش ما جمله بشویید به می
که فلک دیدم و در قصد دل دانا بود

در پس آیینه طوطی صفتم داشته اند

آنچه استاد ازل گفت بگو میگویم

من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت خوش حالان و بد حالان شدم

موذن گر ببیند قامتت را
فراموشش شود تکبیر و قامت

میگم آقا سزار چطوره به احترام آقای نوحد مدتی از خیر این مشاعره بگذریم تا اعصابشون بیاد
سر ِجاش ، بعد دو باره شروع می کنیم ، شما موافقید یا خیر ؟!

البته شعرمو بالاتر گفتم میتونید مشاهده بفرمایید .

تو مگر بر بل آبی به هوس نشینی

ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی

به خدایی که تویی بنده بگزیده او

که بر این چاکر دیریبنه کسی نگزینی

یا رب کجاست محرم ِ رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چه ها شنید ؟!

دیده نا دیده به اقبال تو ایمان آورد

مرحبا ای به چنین لطف خدا ارزانی

یار در خانه و ما گرد جهان می گردیم
آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش

که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

نو بهار است در آن کوش که خوشدل باشی

که بسی گل بدمد باز و تو در گِل باشی؟

یا رب چه نغمه کرد صُراحی که خون ِ خُم
با نعره های غلغلش اندر گلو ببست

تشبیه دهانت نتوان کرد به غنچه

هرگز نبود غنچه بدین تنگ دهانی

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد توفان را

یا رب این کعبه ی مقصود تماشاگه کیست
که مغیلان طریقش گل و نسرین نیست

تا روح بشر به چنگ زر ، زندانیست
شاگردی مرگ پیشه ای انسانی است
جان از ته دل ،‌ طالب مرگ است ... دریغ
درهیچ کجا ‌برای مردن جا نیست ؟

تا کی ای دُر ِ گرانمایه روا خواهی داشت
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد ؟!

« ديو سياه شب چرا جاي دگر نمي شود؟»
« سقف سياه آسمان سوده شده ست از اختران.»
« ماه چه، ماه آهني، اين كه قمر نمي شود»
« واي ز دشت ارغوان، ريخته خون هر جوان»
« چشم يكي به ماتم اينهمه تر نمي شودا»
« مادر داغدار من، طعنه تهنيت شنو»

این شعر تقدیم به همه جوانانی که جان خودت را برای رسیدن به آرمان هاشون فدا کردند.

وصل تو اجل از سرم دور همی داشت
از دولت هجر تو کنون دور نمانده ست !

من مشاعرتونو خراب نمیکنم سزار جان جواب اقا سهیل رو بده.

تا قفل قفس باز شد آن سوخته پر رفت
دلواپس ما بود ولیکن به سفر رفت

ت

تو نوری و من مانده در ظلمتم
تو معبودی و من همه غفلتم
خدایا در آن ورطه ی هولناک
مبادا گنهکار خیزم ز خاک
در ‌آن بی پناهی پناهم بده
ز رحمت به فردوس راهم بده

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

ز اعماق دریا براید خروش
دمیده بسی تفخه در صورها
بر آورده مردم سر از گورها
بر اید ز عمق زمین های و هو
به یکدم شود گورها زیر و رو
همه موی کن و مویه کن بیمناک
نفس آتش آسا زبان چک چک
گریزنده مادر ز فرزند خویش
پدر نیست دلسوز دلبند خویش

شب است و چهره میهن سیاهه
نشستن در سیاهی ها گناهه

همه نخل ها سبز پوش تواند
همه نحل ها باده نوش تواند
خدایا جهان پر ز آهنگ تست
به هر گل نموداری از رنگ تست

تمنای تورا دارد این دل
بسر غوغای تو را دارد این دل
همه عمر و جوانی زکف رفت
بیا و حالی پرس ز احوال این دل

یدی

ترا صبا و مرا آب دیده شد غماز
مرو به صومعه کانجا سیاه کارانند

ترا صبا و مرا آب دیده شد غماز
مرو به صومعه کانجا سیاه کارانند

دریغا دست گرمی کو چه شد آن مهربانی ها
چه می جویی ره بستان تو ای بلبل که آخر شد
بهار گلفشانی ها صفای نغمه خوانی ها
عسل در جام کن ساقی که از مستان این مجلس
به جز تلخی نمی بینم
چه شد شیرین زبانی ها