خداوند نمى‏خواهد هيچ نوزادى ناقص‏الخلقه به دنيا بيايد، اين گونه نوزادان در اثر اشتباهات والدين (به صورت عمدى يا سهوى) به دنيا آمده‏اند كه از نظر پزشكى نيز بسيارى از اين عوامل شناخته شده است.
اگر سؤال شود كه چرا خداوند اشتباهات آنان را جبران نمى‏كند؟ در پاسخ مى‏گوييم: خداوند آفرينش را بر اساس حكمت و علل و اسباب آفريده و اگر بخواهد با قدرت خود اشتباهات ما را در طبيعت اصلاح كند، بايد نظام آفرينش را به هم بزند.
مثلاً؛ جاذبه براى زمين يك حكمت و ارزش است. اين جاذبه است كه سبب بارش باران مى‏شود. حال اگر بگوييم به خاطر سقوط كودكى يا انسانى يا هواپيمايى، جاذبه را از زمين بگيريم، علاوه بر از هم پاشيدن نظام خلقت، چه بركاتى را بايد از دست بدهيم. مانند اين است كه دانش‏آموزى در امتحان جغرافى، مكان كوه هيماليا يا اقيانوس اطلس را اشتباه نوشته باشد، آيا خداوند بايد جاى كوه و اقيانوس را عوض كند؟!
اگر ظالمى سنگى را به صورت مظلومى پرتاب كرد، آيا خداوند بايد قبل از رسيدن سنگ به صورت او، سنگ را پنبه كند يا صورت او را ضربه ناپذير كند؟!
اگر كسى را در زمستان به داخل استخر آب سردى هُل داديم، خداوند بايد آب استخر را گرم كند؟
اگر مسافرى راه شهرى را به اشتباه رفت، آيا خداوند بايد شهر را جابجا كند؟!
كسانى كه توقّع دارند خداوند از قدرت خودش خلاف‏هاى عمدى و سهوى انسان‏ها را جبران كند، اگر كمى فكر كنند، خواهند فهميد كه نتيجه‏ى اين توقّع آن است كه هيچ چيز در جاى خود نباشد و يك نظام هرج و مرجى به وجود آيد و همه چيز در هر لحظه در حال تغيير و تحوّل باشد و قدرت تدبير و برنامه‏ريزى از عقلا گرفته شود.